Sinds ik met mijn kaalzijn naar buiten ben getreden, krijg ik vaak de vraag waarom ik nu niet zonder haarwerk door het leven stap. Ik wil daar graag antwoord op geven en mijn beweegredenen om het niet te doen uitleggen.
De reden dat ik 25 jaar geleden heb besloten om haarwerk te dragen, kwam voort uit het feit dat ik zonder haarwerk wel erg opviel. Je moet het maar kunnen, jezelf zo in de picture te zetten. Naast het feit dat het vervelend is dat mensen je met een blik van medelijden aankijken (want kaalzijn werd en wordt vaak geassocieerd met chemo), moet je het ook maar aankunnen dat je zichtbaar anders bent voor iedereen. Haarwerk biedt een mogelijkheid dat te omzeilen en daar heb ik bewust gebruik van gemaakt.
Voor vrouwen met Alopecia Areata die er wel voor kiezen om geen haarwerk te dragen heb ik dan ook groot respect. Het zijn sterke vrouwen met een enorme eigenwaarde. Maar is het tegenovergestelde dan minder waar? In mijn ogen niet.
Het “probleem” ligt denk ik meer in het feit dat je jezelf verbergt. En dan bedoel ik niet van buiten maar van binnen. Precies zoals ik dat 25 jaar lang heb gedaan. Niet alleen schaamde ik mij voor mijn kaalzijn, ik schaamde mij om wie ik was, een vrouw zonder haar.
Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, door er open voor uit te komen is er een last van mijn schouders gevallen. Ik ben de schaamte voorbij. Ik kan nu trots op mijzelf zijn. Ik verberg mij niet meer en praat over mijn kaalzijn tegen een ieder die het maar wil horen. Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik een mooie vrouw, zowel met als zonder haar. Ik zie nu de vrouw die ik ben en dat is wel anders geweest.
Maar dan toch weer die vraag waarom ik mijn haarwerk blijf dragen. Ik probeer dan uit te leggen dat ik mij bloot voel zonder. Zonder haar in het openbaar voelt voor mij als naakt rondlopen. 
Niet lang geleden vroeg ik aan mijn mannetje of het hem opviel wanneer ik thuis zonder of met haarwerk rondliep. Zijn antwoord? Het valt mij alleen op als de setting niet klopt, bijvoorbeeld als je in bad zit met je haarwerk op. In het verlengde hiervan dacht ik aan een opmerking van iemand die mij vroeg: draag je in de sauna ook je haarwerk? Ik moest dit bevestigend beantwoorden, maar hij had daar wel een punt. In de sauna loop je naakt (of het zou badpakkendag moeten zijn), dus waarom dan wel met haarwerk? Nu ga ik zo’n twee keer per jaar naar een sauna, dus het zou een mogelijkheid zijn om dat eens uit te proberen. Toch moet ik hier ernstig over nadenken. Want al is de setting er naar je bloot te geven, durf ik dat? Gaan mensen niet weer staren? Zou ik het “moeten’ durven?! Het blijft lastig.
Hoe dan ook, waar ik naar streef is de mogelijkheid om te kiezen. Er voor kiezen of je wel of geen haarwerk wil dragen, zonder (maatschappelijke) druk. Een keuze die niet voortkomt vanuit de mening van de ander, maar vanuit jouw eigen zijn. Een keuze waar je achter kunt staan en trots op kunt zijn, ongeacht welke keuze dat ook is.
Ik hoop dan ook, door mijn verhaal te vertellen en inzicht te geven in mijn gedachtegang, anderen te helpen om ook een bewuste keuze te maken. Een keuze met trots! Tenslotte zijn we allemaal verschillend, maar samen kunnen we de schaamte voorbij!
Wil jij ook je verhaal of mening kwijt? Dat kan door hier je blog of reactie te plaatsen. Is dat nog even een stapje te ver? Je kunt mij ook bellen of mailen.
Marion
Als je haar maar goed zit!? 
Pingback: De [tegenstrijdige] wereld van solliciteren begint bij jezelf. De motivatiebrief. | Mijn 50 plus ervaringen
Dit is mooi verwoord! Ik heb ook alopecia areata (tussen totalis en universelis in), begonnen op mijn 18e (nu ben ik 35) en dus steeds erger geworden. Het gekke is dat ik mij juist niet prettig voel met een pruik (zeker sinds mijn wimpers weg zijn en dus geen mascara op kan), niet ‘mezelf’ kan zijn, terwijl het een prachtig professioneel haarwerk is (ook zo’n punt…een beetje mooi haarwerk is zo verschrikkelijk duur, terwijl je, als je deze vaak draagt en zowat elk jaar een nieuwe van nodig hebt)! Ik gebruik nu leuke doekjes, onlangs zelfs een paar zelf gemaakt! Het ‘bekeken worden’ went nooit, en sommige mensen spreken me ongevraagd aan, soms met de verdrietigste verhalen, die ik dan bekennen moet ‘nee, geen chemo’ (haast verontschuldigend)…maar ook mèt pruik voel ik me bekeken, gek he…ben ik er juist meer mee bezig, want het moet wel ‘in model’ blijven zitten…
Door de juf van mijn dochter (uw interview in de Libelle) ben ik hier terecht gekomen…herken veel in uw verhalen! Bedankt. Corien
Hi Corien, Dank je en ja, het is en blijft ons leven beheersen hè, wel of geen haarwerk. Het is bij allebei ‘behelpen’. Gelukkig is de kwaliteit van haarwerken een stuk verbeterd, maar het zou mooi zijn als meer bekend is dat Alopecia bestaat en mensen in het algemeen kaalzijn niet associëren met chemo (wat op zich al erg genoeg is). Onbekend maakt tenslotte onbemind. Leuk dat je zelf doekjes maakt!
Gr. Marion